วันจันทร์ที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2555

พี่ชายเพื่อน :P




คุณเคยมีความรักไหม?
ไม่ใช่แบบที่หวังแต่งเคียงคู่ชูชีวัน
เอามาเป็นคนรัก
ไม่ใช่แบบรักชอบดารานักร้อง
ไม่ใช่แบบรักพ่อแม่พี่น้องเครือญาติ
มันเป็นอะไรที่แบบ "กร๊าววววววว♥"
...อยู่ในใจ

พวกเขามีอิทธิพลต่อเราเป็นอย่างมาก
ดีตรงที่เวลาเราท้อแท้
เรายังมีใบหน้าของเขาในจินตนาการคอยให้กำลังใจ
แต่แย่ตรงที่เวลาเราร้องไห้
กลับไม่มีไหล่เขาจริงๆให้เช็ดน้ำตา

ทุกๆครั้งที่ได้พบ
ทั้งทางตรง ทางอ้อม มุมซ้ายขวาหน้าหลัง
ผ่านเลนส์ ผ่านกระจกหรือหน้าจอที่แสนเกะกะ
มันทำให้ฉันอยากจะกรีดร้อง
เอาให้ดังๆสุดแรงเกิด
ให้คอมันแตกไปข้าง
ตะโกนออกไปว่า "น่ารักโว้ยยยยยยยยยย!!"

แด่...ชายผู้เป็นที่รัก



คุณชอบทำเหมือนชอบเสียสละ
"ยังไงก็ได้"
"ไม่เป็นไร"
"แล้วแต่นะ"
ทำไมคุณถึงพูดเหมือนพร้อมจะปล่อยทุกสิ่งได้ทุกเมื่อที่ฉันตอบตกลงไปกับคุณ
มันง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ

ฉันก็อยากจะพูดบ้างเหมือนกัน
ไม่ได้จะเสียสละ 
แต่ด้วยความเป็นห่วง
และแน่นอนว่าจะไม่จบลงด้วยการบอกให้ปล่อยพร้อมกันด้วย
มันต้องมีทางแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้
ฉันพร้อมจะโยนยางอายไร้สาระนั่นออกไปเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น
แต่ก็กลัวว่าถ้าถามไปเหมือนกันคุณจะคิดว่าฉันเองก็อยากเสียสละ
สุดท้ายมันก็จะพังครืน
ทำไมคนที่ต้องดึงรั้งทุกอย่างของเราไว้เหมือนมันมีแต่ฝ่ายฉัน
มันแย่มากเลยที่มือนึงได้ทำหน้าที่รั้งอะไรไว้
แล้วอีกมือต้องปาดเหงื่อปาดน้ำตาไปด้วย
ทำไมคนที่บอกว่าเราจะต้องไปถึงฝั่งฝันด้วยกัน
มันมีแต่ฉันฝ่ายเดียว
แล้วส่วนฝ่ายคุณก็เอาแต่จะเสียสละ
เหมือนหวังดีอ่ะ ปล่อยก็ได้ไม่เป็นไรนะ
มันจะไม่เป็นไรได้ยังไงละ
...ไม่เป็นไร อย่างนั้นหรือ...
ไม่เป็นไร จริงๆเหรอ

มันก็เหมือนเชือกนั่นแหละ
ยิ่งดึงแรงมันก็ยิ่งมั่นคง
แต่ถ้าอีกข้างปล่อยขึ้นมา
อีกข้างที่เหลือก็จะกระเด็นไปไกล มากขึ้นเท่านั้น
เราเอาแต่ดึง แต่ไม่เคยสาวเข้าไปให้ใกล้กว่าเดิม
ใช่.. ฉันพูดรวมๆว่าเรา
เพราะฉะนั้นคนที่ดูจะรู้ตัวแต่ไม่ทำห่าอะไรน่ะ มันบ้า
และคนคนนั้นมันก็คือ ฉันเอง

วันศุกร์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2555

เบื่อ..ชีวิต



มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้
เพียงเพื่อนับโมงยาม
ภาวนาให้มันหมดๆวันไปเสียที
....
ชีวิตแบบนี้
ฉันไม่อยากมีมันหรอก

รอ บางสิ่ง



ทำไมฉันต้องเอาแต่ถามใครๆ
เขาจะไปตอบฉันได้ยังไง?
ว่าเมื่อไร

"คุณจะกลับมา"

วันอาทิตย์ที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ครั้งแรกที่ฉันลืม แม้ว่าคุณจะลืมไปแล้วหลายครั้ง




เกือบลืมไปแล้ว....

ไม่หรอก ลืมเบยยยยตังหาก!!

ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะนั่งอ่านแต่บทความอาชญากรรมข้ามชาติพร้อมทั้งตื่นเต้นกับพระเอกเลือดด๊อยซ์แท้ที่ลอยเข้ามาในหัว
แล้วหลงวันหลงคืนขนาดนี้

เมื่อวานวันที่่ 6 แล้วเหรอ
ทำไมเหมือนมีคนโมเมว่าเพิ่งวันที่ 5
ปฏิทินอยู่ข้างตัว ก็ไม่ได้เอะใจเลย
ในทางความรู้สึก ถือว่าผิดต่อตัวเองก็แล้วกัน T^T ฐานละเลยหน้าที่ ก๊ะ ก๊ะ
ส่วนอีกฝ่ายก็คิดว่าเป็นวันธรรมดาที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรของเขาต่ออีกเรื่อยไป

// ยืนไว้อาลัยแด่หัวใจตัวเอง

วันเสาร์ที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2555

ครับผม!



‎"ผม"
อาจจะเป็นสิ่งที่ผู้ชายหลายๆคน
คิดว่าไม่สำคัญ
ตัดไปก็แค่เสียเซลฟ์
เดี๋ยวมันก็งอกใหม่
พวกเขาหารู้ไม่ว่า
มันเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาดูน่ารักเป็นที่สุด
เมื่อพวกเขาใช้มัน
...เป็นสรรพนามแทนตัว

#ครับผม!

ฉันรออะไรอยู่...




อาจจะมากกว่าปี
อาจจะนานกว่านั้นก็ได้นะ
อาจจะเป็นเมื่อไรไม่รู้ก็ได้นะ"

ฉันก็กลัวว่ามันจะไปเรื่อยๆ
ไม่มีวันชัดเจนเหมือนกัน

#วันนั้น